Ankara Keçisi Nedir?

İçindekiler

Tanım

Ankara Keçileri’nin tüyleri ayda yaklaşık 1 inç uzar. Bu hayvanlar, MÖ 1571-1451 yılları arasında Küçük Asya’daki Angora’da ortaya çıktı. Koyun gibi görünseler de yakın akraba değillerdir. Tarih boyunca bu keçiler beyaz tüy üretirken, yetiştiriciler renkli Ankara Keçileri’ni tanıtmışlardır.

Ankara Keçileri Hakkında 5 İnanılmaz Gerçek!

İdeal olarak Ankara keçileri, lifler 4,7-5,9 inç uzunluğunda olduğunda tıraş edilir.
Ankara Keçileri dünya çapında yetiştirilmektedir ve en büyük üreticiler Amerika Birleşik
Devletleri, Güney Afrika ve Türkiye’dir.
Her Ankara Keçisi, lifi toplamak için yılda iki kez tıraş edilir.
Yetişkin Ankara Keçileri yılda yaklaşık 10,6 kilo tiftik üretir.
Ankara Keçisi, kıl üreten tek keçidir.

Bilimsel İsim

Tüm keçiler gibi Ankara keçilerinin de bilimsel adı Capra aegagrus hircus‘tur.

Ankara keçilerinin tarihinin kesin gerçeklerinden kimse emin değildir. Kökenleri tam olarak kaydedilmemiştir. Kökeni, MÖ 1571 ve 1451 civarında Küçük Asya’da başlamış olarak görünmektedir. Yaklaşık olarak1849 yılında Amerika Birleşik Devletleri’ne ve yaklaşık olarak 1554 yılında iseAvrupa’ya ithal edildiler.

Görünüm

Ankara keçileri yaklaşık 42 inç boyunda ve olgunlaştığında yaklaşık 200 kilo ağırlığındadır. Hem tekeler hem de koyunlar, vücutlarına doğru geriye doğru işaret edilmesi gereken bronz-kahverengi boynuzlara sahiptir. Boynuzlar en az 2 inç aralıklı olmalıdır ve 24 inç uzunluğa kadar olabilir. Her boynuz spiral bir şekle sahiptir. Yumuşak tüy benzeri bir madde yüzlerini ve kulaklarını kaplar.

Ankara keçisinin vücudunu kaplayan tüyler eşit olmalıdır. Bu evcil keçilerin geniş bir göğsü ve düz bir sırtı olmalıdır. Keçinin vücudunun her bir parçası iyi kaslı olmalıdır.

Diz altı hariç, keçinin vücudu kılla örtülmelidir. Saç, ele alındığında yumuşak hissetmelidir. Ayda yaklaşık 1 inç oranında büyür. İp gibi görünmemesi için yumuşak lüleler halinde düşmelidir. Bukleler, hayvanın vücudunun her yerinde aynı yoğunlukta ve uzunlukta olmalıdır.

Tiftik

Tiftik, Ankara Keçisi’nin vücudunun üzerinde büyüyen, kıl benzeri önemli bir elyaftır. Bu hayvan onu üreten tek hayvandır. İpler 15 inç uzunluğa kadar büyüyebilir ve çiftçiler keçileri toplamak için yılda iki kez dikerler.

Tiftik, Ankara tavşanlarından elde edilen Ankara yününden farklıdır. Tiftik lifleri, çoğunlukla insan tırnaklarında bulunan aynı madde olan keratindir. Tarih kesin bir başlangıç noktası kaydetmese de, Türkiye’de uzun zaman önce giysi yapımında kullanılan ipliğe tiftik yapılıyordu. Tiftik giysileri, 8. yüzyılda İngiltere’den geliyordu.

Birçok lağım, elmas, kumaş, tiftik ile çalışmayı sever. Koyun yünü ile karşılaştırıldığında daha yumuşak ve parlaktır. Bazı üreticiler renkli Ankara keçisi yetiştirirken, lif de boyayı çok iyi alıyor.

Ticari olarak, tiftik kalitesine göre farklı fiyatlara değer. Genellikle genç hayvanlar, yaşlı hayvanlardan daha yüksek bir fiyat getiren daha hassas tiftik üretirler. Ek olarak, keçiler genellikle bit alır. Bu nedenle, tiftiğin değerini artırmak için bitleri düzenli olarak tedavi etmek gerekir.

Davranış

Ankara Keçileri dost canlısı hayvanlardır. Diğer birçok keçi ırkıyla karşılaştırıldığında, bu hayvanlar daha rahat bir tutuma sahiptir.

Yine de, çoğu zaman çiftçilerin orada ne olduğunu görmek için engellediklerini düşündükleri alanlara girmeye çalışacak meraklı hayvanlardır. Bu nedenle çoğu çiftçi, Ankara keçisi’ni ait olduğu yerde tutmak için beş telli elektrikli çit kullanır.

Habitat

Güney Afrika en büyük tiftik üreticisidir. Bu nedenle, çiftçiler orada başka hiçbir yerde olduğundan daha fazla Ankara keçisi yetiştiriyor.

Amerika Birleşik Devletleri’nde, ticari piyasaya sürülen tiftiklerin %90’ından fazlası Teksas’tan geliyor. Bu hayvanlar, Güney Amerika Birleşik Devletleri’ndeki çiftliklerde yetiştirilmektedir. Çiftçiler, tiftikteki aşırı kir fiyatını önemli ölçüde düşürdüğü için keçilerin temiz koşullarda yaşadığı konusunda dikkatli olmalıdır.

Çiftçiler genellikle Ankara keçilerini evcil sığır ve koyunlarla aynı meralarda yetiştirir. Her birinin farklı bir diyeti olduğu için yemek için rekabet yoktur. Ankara keçileri, Kanada devedikeni, multiflora gülleri ve kum burkulmalarını kontrol etmede özellikle iyi olabilir. Bu, meranın diğer hayvanlar için daha fazla yiyecek üretmesini sağlar.

Diyet ve Beslenme

Ankara keçisi iyi beslenmelidir çünkü vücudu, hayvanı sağlıklı tutmak için besinleri kullanmadan önce tüyleri uzatmak üzere tasarlanmıştır. Her zaman kaliteli bir meraya erişmeleri gerekir.

Sütten kesmede, üreme döneminde ve yavrulamaya yakın dönemde ek besleme gerekli olabilir. Ek beslenme gerektiğinde, protein, karbonhidratlar, mineraller ve vitaminler gereklidir. Çiftçiler genellikle bunları mısır, soya fasulyesi küspesi veya ticari olarak hazırlanmış bir takviye yoluyla sağlarlar.

Avcılar ve Tehditler

Bu keçilerin iki ana yırtıcısı köpekler ve çakallardır. Birçok çiftçi, bu yırtıcıları keçilerini yetiştirdikleri alandan uzak tutmak için elektrikli bir çit kullanır.

Bu keçilere yönelik en önemli tehditlerden biri iç parazitlerdir. Bu nedenle çiftçiler hayvanlarını düzenli olarak çiğnemelidir. Yuvarlak kurt, tiftik miktarını ve kalitesini etkileyen sürekli bir tehdittir. Keçilerde yuvarlak solucanları yönetmek özellikle zor olabilir çünkü bu keçiler antelmintik türlerini çoğu keçiden daha hızlı metabolize eder ve yuvarlak solucanın onları öldürmek için tasarlanmış ilaca karşı bağışıklık kazanmasına neden olur.

Üreme ve Yaşam Döngüsü

Bu keçi yetiştiricilerinin çoğu, hayvanlarını suni olarak döllemeyi tercih ediyor çünkü bu, sürülerindeki genetiği artırmaya yardımcı olurken, umutla mevcut stoklarına zayıf özellikler katıyor. Çiftlik sahiplerinin çoğu, onları tekrar ayırmadan önce 19-21 gün boyunca doe ile yalnız bırakmayı seçer.

Çiftçiler üremeden önce birkaç adım atmalıdır. İlk olarak, koyunu tüylerinin uzun olmaması için kesmeleri gerekir. Daha sonra, yemdeki besin maddeleri arttırılmalıdır. Son olarak, parazitler için hayvanın kurtlarını temizlemeleri gerekir.

Bir çiftçinin üremeye karar vermesi kişisel bir karardır. Çoğu keçi erken sonbaharda kızışmaya başlar. Bazı çiftçiler, özellikle keçilerini göstermek isteyenler, mümkün olduğu kadar erken üremeye çalışırken, diğerleri çocukları doğmadan önce ilkbaharda soğuk havanın geçmesi için bir süre beklemeye çalışır.

Emek yoğun olsa da, çoğu çiftçi hayvanlarını çocuk yapmadan önce dikkatlice izleyebilecekleri kapalı bir alana getirmeyi tercih ediyor. Bu, çocukları en savunmasız oldukları sırada yırtıcılardan korumaya yardımcı olur. Ayrıca yavrularını kabul etmekte güçlük çeken veya doğum sürecinde sorun yaşayan koyunlara yardımcı olmayı da kolaylaştırır.

Koyunlar genellikle 14 veya 15 yaşına kadar yaşarlar ve 12 veya 13 yaşına kadar her yıl çocuk sahibi olabilirler.